Voor het eerst is de commissie bij elkaar om met elkaar kennis te maken en samen af te spreken hoe we ‘het’ de komende tijd aan gaan pakken.
We zijn allemaal nieuw en kennen elkaar niet.
Op tafel liggen kaarten met verschillende voorstellingen. Het is de bedoeling dat we een kaart pakken en we ons aan de hand van deze kaart voorstellen. Wat we doen en waarom we in deze commissie zitten.
Ik kies een kaart met een weg door een landschap. Het landschap lijkt op dat van de afbeelding hiernaast. Dit soort landschappen kom je tegen in de VS. Er zijn geen zijwegen, je gaat door wat dalen, maar je stuurt en geeft gas. Bergen en dalen zijn geen probleem. Tenzij je zonder benzine komt te staan of motorpech krijgt, blijf je op koers en bereik je je bestemming.
Zo’n lange rechte weg is niet te vergelijken met onderwijsprojecten. Ook al heb je het einddoel goed voor ogen, is de bestemming ingetikt in de navigatie, zijn de passagiers ingestapt en zijn ze goed voorzien van eten en drinken, er zijn tal van omstandigheden die ervoor zorgen dat je oponthoud krijgt of een alternatieve route moet kiezen, zodat het langer duurt voordat je op de eindbestemming arriveert.
Het is mijn metafoor voor wat ik vaak op scholen doe en meemaak. Ik ga met een enthousiast team van start. Samen staan we achter het einddoel en toch verliezen we na een paar maanden teamleden of blijkt de tijd wat krap bemeten om de ‘experimenten’ goed uit te voeren. Eén teamlid haakt af omdat de bijeenkomsten gecombineerd met het reguliere werk te veel vragen naast veranderende omstandigheden in de privésfeer. Eén teamlid raakt zwanger en kan de rit niet uitzitten, een ander moet wegens ziekte van een collega twee examenklassen overnemen en kan niet meer aanwezig zijn. Zo verlies je drie teamleden die daarvoor wel enige extra formatie hadden gekregen. Het is lastig om een team halverwege het jaar te verversen omdat de kennisachterstand (5 of 6 bijeenkomsten) dan al groot is. Je gaat dus met een kleiner team verder.
Bij onderwijsprojecten die worden gestart om de kwaliteit te verbeteren moet de koers regelmatig worden aangepast. Het is een uitdaging om het doel te bereiken en het zou mooi zijn als je de verschillende variabelen allemaal zou kunnen controleren, maar de realiteit is anders. Het is mijn uitdaging en het houdt mij scherp.
Waarom heb ik de afbeelding van die lange weg gekozen? Waarom niet de zonnebloemen, de handen, het drakenmasker, het verkeersbord of de tikmachine? Ach, deze afbeelding lag vlak voor me, daar viel mijn oog op en ik kreeg er voorstelling bij.

De foto is uit de eigen collectie. Genomen op de highway tussen Twentynine Palms en Death Valley, VS.